آب و خاک از عوامل اصلی تولید در کشاورزی محسوب می شوند. هر گونه تغییری در کمیت و کیفیت این عوامل، کمیت و کیفیت محصولات کشاورزی را تحت تأثیر قرار می دهد. برداشت بی رویه از سفره های آب زیرزمینی موجب پایین رفتن این سفره ها و کاهش کیفیت آبهای کشاورزی گردیده است. شور شدن آبهای زیرزمینی موجب شور و قلیا شدن خاک زمین های کشاورزی شده است. کیفیت خاک باغها روز بروز تخریب و بدتر شده است. استفاده از ماشین آلات موجب متراکم شدن خاک و کاهش نفوذ پذیری آن نسبت به ریشه و آب شده است. جهت بهبود کیفیت خاک و افزایش محصول، این باغها نیاز به اصلاح دارند. مواد و روشهای مختلفی برای اصلاح خاکهای شور وسدیمی و رسی پیشنهاد شده است. یکی از مواد اصلاحی که ارزان بوده و در اکثر مناطق خشک معادن آن فراوان و در دسترس است، گچ می باشد. علاوه بر خرابی کیفیت منابع آب املاح مضری از قبیل عنصر بور نیز در خیلی از مناطق پسته کاری در حد مسمومیت دیده می شود. برای کاهش اثر این املاح استفاده ازگچ توصیه شده است. برای اولین بار بنیامین فرانکلین در اواخر قرن هفدهم برای استفاده از گچ آزمایشهای علمی متعددی انجام داد. وی با استفاده از گچ بر روی مراتع واقع درزمین های تپه ای و شیب دار مشاهده کرد که رشد علوفه افزایش یافت و مقدار فرسایش،کاهش یافت. حدود دو قرن بعد دوباره تحقیقات وسیع و دامنه داری در مورد کاربرد و نقش گچ در کشاورزی شروع گردید.